Και οι πέντε τους είναι υπέροχοι!
Έχοντας πέσει στην παγίδα του FBI, ο αρκετά ταλαντούχος απατεώνας Irving Rosenfeld (Christian Bale), θα βρεθεί παρέα με την σύντροφό του Sydney Prosser (Amy Adams), υπό τον πλήρη έλεγχο του φιλόδοξου πράκτορα Richie DiMaso (Bradley Cooper). Σκοπός του, να χρησιμοποιήσει τα ταλέντα του πονηρού απατεώνα για να παγιδέψει τον Δήμαρχο του New Jersey Carmine Polito (Jeremy Renner), μαζί με όσους περισσότερους πολιτικούς μπορεί.
Ομολογώ ότι το να μπαίνεις στην αίθουσα για να δεις ένα έργο από σκηνοθέτη που πραγματικά σου αρέσει, δεν είναι ότι καλύτερο για να μείνεις αντικειμενικός. Παραδέξου όμως ότι τα τελευταία χρόνια ο David O. Russell και μετά το μεγάλο του διάλειμμα με τους Τρεις Βασιλιάδες, έχει έμπνευση. Μια με τον περσινό Οδηγό Αισιοδοξίας και άλλη μια με το Fighter πιο πριν, πέρα από τον περίπατό του στα oscar, κάνει και μια εξαιρετική πορεία και στις εντυπώσεις του κοινού.
Το φετινό American Hustle, συγκεντρώνει τα πηρά του σε ένα διαφορετικό μέτωπο. Αυτό της απάτης, των ψεμάτων, της διαφθοράς και της εκμετάλλευσης από όλους προς όλους, και μάλιστα ως αναπόσπαστου από την Αμερικανική κοινωνία, χαρακτηριστικού.
Αφού δούμε ένα μικρό εισαγωγικό κομμάτι του παρόντος, ο Irving Rosenfeld θα ξεκινήσει να κάνει μια μικρή αναδρομή μέσα από όλα τα γεγονότα που τους έφεραν εκεί. Αυτό περιλαμβάνει την γνωριμία του με την όμορφη Sydney και τις απάτες που σκαρώναν μαζί, τους λόγους που μένει ακόμα συνδεδεμένος με την εν διαστάσει σύζυγό του Rosalyn (Jennifer Lawrence), και φυσικά το πως πιάστηκε στα δίχτια του FBI, μετατρέποντας τον εαυτό του σε υποχείριο του πράκτορα DiMaso.
Ο τελευταίος με τη σειρά του θα δει στο πρόσωπο του χαρισματικού κομπιναδόρου, την ευκαιρία να προσπεράσει τον ανώτερό του Stoddard Thorsen (Louis C.K.), και να ανέβει θεαματικά στην βαθμίδα της υπηρεσίας, παγιδεύοντας όσους περισσότερους μπορεί από τον πολιτικό κόσμο, με την κατηγορία της διαφθοράς. Εφευρίσκει έναν φανταστικό Σεΐχη (Michael Peña), ο οποίος με υποτιθέμενο συνδετικό κρίκο τους Irving και Sydney, και με σκοπό να δελεάσει τον δήμαρχο Carmine Polito, θα επενδύσει στην πόλη του, με όχι και τόσο νόμιμα μέσα. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν θα μπει στο παιχνίδι και η μαφία (με αρχιμαφιόζο ηθοποιό έκπληξη, που δεν θα αποκαλύψω), και όταν πλέον δεν θα ξέρει κανένας ποιος κοροϊδεύει ποιον.
Πριν αρχίσει κάποιος να μιλά για πετυχημένο σενάριο, και τις γεναιόδωρες δόσεις χιούμορ στην ιστορία, η πιο σωστή μάλλον αφετηρία για το έργο, είναι οι ερμηνείες. Όλοι σχεδόν από το cast έχουν συνεργαστεί στο παρελθόν με τον O. Russell, κάτι που μάλλον επιβεβαιώνει την άψογη κατεύθυνση που δίνει στους πρωταγωνιστές του. Ερμηνείες που πραγματικά ζωντανεύουν την ταινία, μέσα από ένα παιχνίδι εκμετάλλευσης, που όλοι εξαιρετικά παίζουν. Ο καθένας έχει ένα δύσκολο έργο να κάνει ξεκάθαρα από την μια τα κίνητρα του χαρακτήρα του, ενώ από την άλλη να κρατήσει καλυμμένες και τις ανατροπές του τέλους. Και όλοι τους πάντα μέσα από έναν άκρως χιουμοριστικό πυρήνα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γελάσεις με την σκηνή που ο πράκτορας DiMaso γιορτάζει την επιτυχία της επιχείρησης του, ή με τις καλλωπιστικές προετοιμασίες του Bale στην αρχή.
Το σενάριο που συνυπογράφει με τον Eric Singer τέλος, ήθελε πολύ κόπο να συμπεριλάβει τόσους χαρακτήρες, τόσες κομπίνες και τόσα απανωτά γεγονότα και να καταφέρει να μην προκαλέσει πονοκέφαλο στον θεατή. Η ιστορία εξελίσσεται γρήγορα, και παρ’ όλον τον καταιγισμό ονομάτων, δεν μπερδεύει ούτε στιγμή. Αντίθετα περιμένεις ως θεατής αν η επόμενη σκηνή θα ξεμπλέξει καθόλου τους ήρωες ή αν θα τους κουβαριάσει ακόμα χειρότερα, μέσα από τις καυστικές υπόνοιες Αμερικανικής λαμογιάς που κάνουν την εμφάνιση τους σε όλο το έργο.
Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου ή απλά αν συνέπεσε ο Λύκος της Wall Street αρκετά κοντά, πάντως οι ταινίες που “λερώνουν” το αστραφτερό πρόσωπο της Αμερικής, πληθαίνουν φέτος. Και μάλιστα “αρκετά από αυτά συνέβησαν στην πραγματικότητα”, όπως προαναγγέλλεται και στην αρχή του έργου, σε μια ιστορία που αν και μεγάλη σε διάρκεια, έχει όλα τα στοιχεία για να σε κρατήσει κολλημένο για 180 λεπτά, να σε κάνει να γελάσεις και να υποκλιθείς για άλλη μια φορά μπροστά στον καταπληκτικό David O. Russell.
Υ.Γ. Από την συγγραφή αυτού του κειμένου μέχρι και σήμερα μεσολάβησαν οι Χρυσές Σφαίρες, δυο από τις οποίες δόθηκαν στις κυρίες του έργου Adams και Lawrence (δεύτερη συνεχόμενη για την τελευταία, πάλι με τον ίδιο σκηνοθέτη), και άλλη μια για την καλύτερη κωμωδία ή μιούζικαλ. Και οι λίστες της ακαδημίας, είναι προ των πυλών.
Pingback: WhatISaw Oscars Competition | What I Saw()