Η μαεστρία του διαλόγου
Η ταινία είναι η μεσήλικη συνέχεια της ιστορίας των δύο κάποτε νεαρών Jesse και Céline (Ethan Hawke & Julie Delpy αντίστοιχα), που μας συστήθηκαν για πρώτη φορά το 1995 στην ταινία Before Sunrise ως δυο φοιτητές που γνωρίστηκαν σε ένα τρένο, μιλήσανε πολύ, ερωτεύτηκαν και χάθηκαν. Ξαναβρέθηκαν 9 χρόνια μετά στην ταινία Before Sunset, εκ νέου μίλησαν πολύ και διαπίστωσαν αυτοί και μεις ότι ο έρωτας δεν χάθηκε. Τώρα, 40αρηδες πλέον, παντρεμένοι με δύο δίδυμες κόρες, τα λένε ξανά με φόντο την όμορφη Πελοπόννησο. Το τι λένε και αν αυτός ο έρωτας κρατά ή όχι ακόμα είναι η όλη υπόθεση της ταινίας. Αναλόγως της ηλικίας και του marital status που έχεις, η ταινία θα σου φανεί από απίστευτα βαρετή έως ανέλπιστα οικεία ή και ενδιαφέρουσα.
Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα αν αποκαλύψω την εξέλιξη της ταινίας από άποψη σκηνών, οπότε περιληπτικά η ταινία ξεκινά με τον Jesse να αποχαιρετά στο αεροδρόμιο Καλαμάτας τον γιο του από τον πρώτο του γάμο, ο οποίος επιστρέφει Αμερική έχοντας περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές μαζί του. Η επόμενη σκηνή φανερώνει ότι από την τελευταία φορά που τους αφήσαμε, ο Jesse και η Céline είναι παντρεμένοι και έχουν αποκτήσει δίδυμες κόρες. Έχουν έρθει στην Ελλάδα για διακοπές 6 εβδομάδων, καλεσμένοι στο σπίτι ενός Άγγλου συγγραφέα στην Καρδαμύλη Μεσσηνίας. Λίγο πριν το τέλος των διακοπών τους αποδέχονται το δώρο ενός άλλου ζευγαριού που μένει στο ίδιο σπίτι, το οποίο είναι διανυκτέρευση σε ένα ξενοδοχείο προκειμένου να περάσουν χρόνο μόνο οι δυο τους.
Η κυρίως υπόθεση όμως είναι το απέραντο μπλα μπλα τους, σήμα κατατεθέν του ζευγαριού. Αν κάποτε αυτοί οι διάλογοι είχαν τη χαριτωμενιά της πρώτης γνωριμίας ή την αναπόληση ερωτικών στιγμών, πλέον η ζύμη είναι πολύ πιο δύσκολη. Τα οικογενειακά προβλήματα του Jesse με την πρώην σύζυγο και τον γιο του που είναι μακριά, οι αποφάσεις της Céline για το επαγγελματικό μέλλον της, η ανατροφή δύο παιδιών, η σπίθα του έρωτα σε δυο σώματα που γνωρίζονται 18 χρόνια και γερνάνε μαζί, όλα αυτά είναι θέματα που απέχουν μακράν από την έννοια του ρομαντικού, και αν αυτός προκύψει, σίγουρα είναι πιο γήινος και ωμός. Σε αυτό το σημείο σημειώνω τη μαεστρία του σκηνοθέτη Richard Linklater στο χειρισμό και την εξέλιξη των συζητήσεων.
Με αυτά ως δεδομένα, ο εικοσάχρονος θεατής είναι δύσκολο να ταυτιστεί και μάλλον θα χαρακτηρίσει την ταινία βαρετή, ενώ αντίθετα οι παντρεμένοι αρκετά χρόνια ή ζευγάρια που η καθημερινότητα τα υπερβαίνει θα βρουν σημεία ταύτισης και γόνιμο έδαφος συζήτησης με το έτερον ήμισυ. Αξίζει να της δώσεις μια ευκαιρία.
