Παγερά αδιάφορο
Η νέα εποχή των παγετών έχει έρθει. Η ανθρωπότητα για να επιβιώσει είναι αναγκασμένη να ζει σε σε υπόγεια καταφύγια, παλεύοντας να διατηρήσει τα ίχνη του πολιτισμού που έχει προηγηθεί. Όταν τα μέλη της αποικίας 7 θα χάσουν επαφές με τα μέλη μιας γειτονικής, μιας τριμελής ομάδα διερεύνησης / διάσωσης θα σπεύσει για βοήθεια, και θα βρεθεί αντιμέτωπη με έναν αφάνταστο τρόμο.
Με τις τελευταίες πνοές ζωής του sci-fi έρχεται μια περιπέτεια τρόμου από τον “πρωτάρη” Jeff Renfroe, που ενώ για πρώτη φορά του δίνεται μια σχετική αναβάθμιση στο cast και στο budget, αδυνατεί να ξεφύγει από την B-Movie θητεία του.
Η ιστορία απλή και τετριμμένη. Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε έχει χαθεί. Τεράστιοι όγκοι από χιόνι έχουν σκεπάσει τα πάντα, και οι λίγοι που κατάφεραν να επιβιώσουν, μοχθούν να φέρουν εις πέρας την καθημερινότητα τους, ενώ παράλληλα προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή στοιχεία από το παρελθόν. Σπόροι και τρόφιμα διατηρούνται για τις καλύτερες μέρες που όλοι ελπίζουν ότι θα έρθουν, ενώ οι αποικίες ζουν αν και απομακρυσμένες η μια από την άλλη, υπό ο καθεστώς μιας ειρηνικής συμβίωσης. Όταν μια από αυτές θα σταματήσει να εκπέμπει σήμα ζωής, ο επικεφαλής Briggs (Laurence Fishburne) θα αναλάβει μαζί με τον νεαρό Sam (Kevin Zegers) και τον Graydon (Atticus Dean Mitchell) να ερευνήσουν την κατάσταση, αφήνοντας στην θέση του την Kai (Charlotte Sullivan) να προσπαθεί να διατηρήσει την τάξη με μια ισορροπία που κινδυνεύει από ένα άλλο αποφασισμένο και με ηγετικές αυταπάτες μέλος, τον trigger happy Mason (Bill Paxton).
Φτάνοντας στην βάση της γειτονικής αποικίας, θα διαπιστώσουν έντρομοι, ότι δεν υπάρχει κανένας να τους υποδεχτεί. Τι είναι αυτό που αποδεκάτησε όλους τους κατοίκους της αποικίας 5; Μια απειλή που δεν φανταζόντουσαν, από την οποία, παρ’ όλο που προσωρινά ξέφυγαν, ίσως να έβαλαν και την δική τους σε κίνδυνο.
Το σενάριο όπως μάλλον διαπιστώσατε, πατάει σε μια παραδοσιακή συνταγή, μη πρωτοτυπίας, με τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να στήσει μια κάποια ατμόσφαιρα τρόμου και κλειστοφοβίας, σε συνδυασμό με αυτόν το τρόμο που παραμονεύει. Την ταυτότητα αυτής της απειλής, προσπαθώ να κρατήσω κι εγώ με τη σειρά μου κρυφή (εγώ όμως, όχι το trailer), καθώς η προσμονή της στην ταινία είναι ίσως η μόνη στιγμή που έχει να προσφέρει κάτι στον θεατή.
Από εκεί και μετά, και πάλι κατηφόρα. Χαρακτήρες “κούφιοι” και ανυπόστατοι, σκηνές δράσης που έχετε ξανά δει σε κάποια καλύτερη εκδοχή, σε κάποια άλλη ταινία και ένας επίλογος που τον μαντέψατε μάλλον από την αρχή.
Αν είσαστε ανεπηρέαστοι από την έννοια των κλισέ, και ανενόχλητοι από την έλλειψη πρωτοτυπίας, τότε το Colony ίσως και να έχει κάτι να σας προσφέρει στα (ευτυχώς) 95 λεπτά του. Για όλους τους υπόλοιπους, απλά να αναφέρω ότι το έργο κυριολεκτικά… μπάζει!
