Η Hanna (Saoirse Ronan), είναι ένα κορίτσι που διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα της ηλικίας της. Μιλάει 10 γλώσσες, κυνηγάει με τόξο για να φάει, και κάθε μέρα πλακώνεται με τον πατέρα της (Eric Bana) στο Jiu Jitsu, οποίος την εκπαιδεύει για την ύστατη στιγμή που θα αποφασίσει να υπερασπιστεί τον εαυτό της στον έξω κόσμο.
Βλέποντας το trailer δυο ήταν τα στοιχεία που έβαλαν το αγκίστρι στα χείλη μου. Το ένα ήταν η πολλά υποσχόμενη δράση, μιας περιπέτειας, Αμερικανοευρωπαϊκής παραγωγής, με ένα cast που σε γενικές γραμμές δεν με έχει κρεμάσει στο παρελθόν, και το δεύτερο ήταν κάτι μικρά γραμματάκια στο τέλος του που έγραφαν “Original Soundtrack by The Chemical Brothers”…
Σε ότι αφορά το δεύτερο σκέλος, το έργο με αφήνει ικανοποιημένο, αλλά δυστυχώς το πρώτο ήθελε λίγο “δουλειά” παραπάνω. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή…:
Από τις πρώτες σκηνές, όπως διαβάσατε κι από την περίληψη, θα δείτε μια όχι και τόσο συνηθισμένη οικογενειακή κατάσταση, με έναν πατέρα και μια κόρη, απομονωμένους στα δάση της Φινλανδία, που όλη τους την μέρα την περνούν με άσκηση και προπόνηση για κάτι “μεγάλο” και “επικίνδυνο”. Κι ενώ όλο το έργο κυλά με σχετικά καλή δράση (που θα μπορούσε να ήταν και περισσότερη), μας πάει από την Φινλανδία στο Μαρόκο, στην Ισπανία και τη Γερμανία, η πολύ μεγάλη εξήγηση που μας δίνεται στο τέλος, είναι από ξενέρωτη μέχρι προβλέψιμη, μέχρι την έχουμε ξανά δει σε άλλα 45.495.876.934.567.262.695.629 έργα.
Στα θετικά του θα ανέφερα την ιδιόρρυθμη σκηνοθεσία του Joe Wright (Pride & Prejudice, Atonement) που δίνει κάτι το πιο καλλιτεχνικό και ξεφεύγει από την γνωστή Χολιγουντιανή ατμόσφαιρα, και την πάντα εντυπωσιακή Cate Blanchett, την οποία θα δείτε σε ένα ρόλο που δεν την έχετε συνηθίσει.
Καλή σκηνοθεσία, ωραίες και πολλές τοποθεσίες γυρισμάτων και τέλειο soundtrack. Με λίγο ευνοϊκότερο σενάριο και δράση, θα μιλούσαμε σίγουρα για μια από τις ταινίες της χρονιάς.
